موقعیت „او گفت، او گفت“ به چه معناست؟

از یک به اصطلاح „سخن یک نفر علیه حرف دیگری“در دادرسی‌های کیفری، «صورت فلکی» همیشه زمانی استفاده می‌شود که اتهام صرفاً بر اساس اظهارات یک شخص واحد - معمولاً قربانی ادعایی - باشد. این شخص متهم را به رفتار خاصی متهم می‌کند، در حالی که متهم یا روایت کاملاً متفاوتی از وقایع را توصیف می‌کند یا صرفاً اتهامات را انکار می‌کند. حتی سکوت متهم در این زمینه از نظر قانونی به عنوان انکار تعبیر می‌شود - سکوت را نمی‌توان در حقوق جزا به صورت منفی تعبیر کرد.

چنین صورت‌های فلکی به ویژه در جرائم جنسی این پرونده‌ها اغلب فاقد شهود بی‌طرف یا شواهد عینی (مانند آثار DNA یا جراحات) هستند. در چنین مواردی، دادگاه باید صرفاً به اظهارات افراد درگیر تکیه کند - که این امر ارزیابی را به ویژه چالش‌برانگیز می‌کند.

در شهری مانند برمن, در شرایطی که شبکه‌های شخصی و آشنایان اغلب نزدیک هستند، ارزیابی استقلال شهود می‌تواند دشوارتر باشد - به خصوص اگر آنها از محیط نزدیک افراد درگیر، مانند دوستان، شرکا یا اقوام، آمده باشند.

۱. عبارت „in dubio pro reo“ چه نقشی دارد؟

اصل „در صورت شک و تردید، متهم تبرئه می‌شود.“- که از نظر قانونی به آن «در شک و تردید» می‌گویند - به این معنی است که در موارد شک و تردید غیرقابل حل، تصمیم باید به نفع متهم باشد. با این حال، توجه به این نکته مهم است: الف „یک وضعیت “او گفت، او گفت» به طور خودکار منجر به تبرئه نمی‌شود. بلکه دادگاه با دقت بررسی می‌کند،, اینکه آیا می‌توان آن را با یکی از گزاره‌ها متقاعد کرد یا خیر.

معیار به اصطلاح است محکومیت قضایی (ماده ۲۶۱ قانون آیین دادرسی کیفری). بنابراین، دادگاه بر اساس اعتقاد شخصی خود در مورد چگونگی وقوع حادثه تصمیم می‌گیرد. اگر دادگاه نتواند به این اعتقاد برسد - مثلاً به این دلیل که اظهارات به یک اندازه معتبر یا به یک اندازه غیرقابل باور هستند - در این صورت اصل «در شک و تردید» اعمال می‌شود.

اما این همچنین به این معنی است: محکومیت کاملاً محتمل است., ، در صورتی که دادگاه اظهارات قربانی ادعایی را معتبر بداند و در مورد صحت آن شکی نداشته باشد.

۲. دادگاه چگونه به تصمیم خود می‌رسد؟

دادگاه در ارزیابی اعتبار اظهارات، به تعدادی از معیارها اشاره می‌کند که برخی از آنها توسط دیوان عالی فدرال تدوین شده‌اند. این معیارها، به عنوان مثال، عبارتند از:

• ثبات در رویدادهای اصلی: آیا این جمله در بازجویی‌های متعدد ثابت می‌ماند؟

• منطق درونی و قابل فهم بودنآیا توالی وقایع توصیف شده از نظر درونی سازگار است؟

• سطح جزئیات, به خصوص در مورد جنبه‌های جزئی یا غیرمعمول

• شرح ارتباطات و تعاملات: آیا توصیفی از نحوه صحبت یا واکنش افراد ارائه شده است؟

• برداشت شخصی: آیا احساسات، افکار یا واکنش‌های فیزیکی توصیف شده‌اند؟

دادگاه همچنین موارد زیر را در نظر می‌گیرد:

• انگیزه‌های احتمالی برای اتهامات دروغین, مثلاً از روی حسادت، جر و بحث یا انتقام

• تأثیرات شخص ثالث: آیا این بیانیه تحت تأثیر دیگران قرار گرفته یا متعاقباً توسط دیگران تغییر یافته است؟

• معناداری: به ویژه در مورد شاهدان جوان یا دارای اختلالات روانی، بررسی می‌شود که آیا آنها حتی قادر به بازگو کردن قابل اعتماد آنچه تجربه کرده‌اند هستند یا خیر.

در عمل - حتی اینجا در برمن - در چنین مواردی ارزیابی اعتبار روانشناختی نقش حیاتی ایفا می‌کنند. این درخواست اغلب توسط وکیل مدافع زمانی مطرح می‌شود که در مورد اعتبار شهادت شاهد یا وضعیت روانی او تردید وجود دارد.

نتیجه‌گیری

مخصوصاً در موقعیت‌های „او گفت، او گفت“... دفاع کیفری شایسته ضروری است. زیرا دادگاه بر اساس محکومیت ذهنی تصمیم می‌گیرد - و این می‌تواند به طور قابل توجهی تحت تأثیر پیشنهادات هدفمند شواهد یا تحلیل حرفه‌ای اظهارات قرار گیرد.

سوالات متداول در مورد موضوع «سخن یک نفر علیه حرف دیگری»

۱. آیا شهادت یک‌طرفه و متناقض به‌طور خودکار منجر به تبرئه می‌شود؟
خیر. حتی بدون شواهد بیشتر، دادگاه همچنان می‌تواند حکم محکومیت صادر کند - مشروط بر اینکه شهادت فرد را باور کند.
۲. „in dubio pro reo“ چه نقشی در موارد شهادت‌های متناقض دارد؟
این اصل فقط در صورتی اعمال می‌شود که دادگاه، پس از ارزیابی شواهد، به مجرم بودن متهم متقاعد نشود. این یک قاعده‌ی شواهد نیست، بلکه یک قاعده‌ی تصمیم‌گیری است.
۳. چه زمانی باید درخواست ارزیابی اعتبار داد؟
اگر در مورد قابل اعتماد بودن، توانایی ادراکی یا استقلال یک شاهد تردید وجود داشته باشد، چنین نظر کارشناسی می‌تواند بسیار مهم باشد.